Η διάσωση των ειδών δεν μπορεί να περιμένει.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η ανταπόκριση της παγκόσμιας κοινότητας στη μαζική εξαφάνιση των ειδών είναι εντελώς ανεπαρκής: μια προστατευόμενη περιοχή εδώ, ένα πρόγραμμα εκεί, και μερικοί νέοι νόμοι.
Ακόμη και συντηρητικοί επιστήμονες αρχίζουν να ζητούν πολύ περισσότερο φιλόδοξους στόχους, και θέλουν να τους δουν να ενσωματώνονται σε μια νέα παγκόσμια συμφωνία παρόμοια με την Παγκόσμια Συμφωνία για το Κλίμα. Λένε επίσης ότι δεν πρέπει να αφορά μόνο τα έθνη, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα.
Το 2016, Ο Wilson - αναμφισβήτητα ο πιο εγκωμιασμένος εξελικτικός βιολόγος στον κόσμο - δημοσίευσε ένα βιβλίο που ονομάζεται Half Earth, στο οποίο πρότεινει ότι για να σωθεί η ζωή στη Γη πρέπει να αφήσουμε στην άκρη περίπου το μισό πλανήτη για τα υπόλοιπα είδη ζωής.
Πέρυσι, 49 επιστήμονες έγραψαν ένα έγγραφο ορόσημο που εξέταζε πόσο εφικτή είναι η πρόταση της μισής γης στα διάφορα γήινα οικοσυστήματα.
Ο τίτλος-επικεφαλίδα αυτής της εργασίας ήταν πραγματικά η φράση:
«Προτείνουμε μια παγκόσμια διαπραγμάτευση για τη φύση, να προωθηθεί η αυξημένη προστασία και αποκατάσταση των οικοτόπων, η εθνική και οικολογική ενδυνάμωση των αυτόχθονων λαών για την προστασία των κυρίαρχων γαιών τους».
Σε λιγότερο τεχνική γλώσσα, πρόκειται για μια κλήση για μια μαζική, παγκόσμια συμφωνία που θα εξετάσει τη δραστική αύξηση του ποσοστού του πλανήτη που καλύπτεται από πάρκα και προστατευόμενες περιοχές αυτόχθονων λαών. Οι αυτόχθονες λαοί σήμερα αναγνωρίζονται ευρέως ως οι καλύτεροι υπερασπιστές της φύσης - μετά από δεκαετίες παραγκωνισμού.
«Ορισμένες εμπειρικές μελέτες μας λένε ότι πρέπει να αφιερώσουμε περίπου τη μισή από τη χερσαία και θαλάσσια Γη για να αποφύγουμε τη πραγματοποίηση των χειρότερων δύο μεγάλων περιβαλλοντικών καταστροφών - την κλιματική αλλαγή και την έκτη εξαφάνιση ειδών», δήλωσε ο Eric Dinerstein , ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.
Ο κύριος λόγος που απαιτείται μία συμφωνία κατά τα πρότυπα αυτής του Παρισιού, είναι η δεσμευτικότητα με την οποία που αυτή συνοδεύεται. Μέχρι τώρα η μόνη δέσμευση των κρατών πήγαζε από την συμφωνία του 2010, Aichi Biodiversity Targets, δηλαδή 20 στόχους για τους οποίους τα έθνη υποτίθεται ότι εργάζονται προς το 2020.
Λόγω του ότι αυτή η συμφωνία έχει αποτύχει στην πλειοψηφία των στόχων που είχαν τεθεί: την αποψίλωση των δασών, τη βιώσιμη διαχείριση της αλιείας, την πρόληψη της εξαφάνισης απειλούμενων νωστών ειδών και την ελαχιστοποίηση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής στους κοραλλιογενείς υφάλους, και πλησιάζοντας το 2020, κάτι νέο και πιο δραστικό χρειάζεται να την αντικαταστήσει.
Ο πρώην Υπουργός Περιβάλλοντος, Υδάτων και Δασών της Ρουμανίας, Paşca Palmer, λέει ότι η βιοποικιλότητα είναι η «υποδομή» του πλανήτη μας.
«Πρέπει να μετατοπιστούμε σε ένα οικονομικό μοντέλο που να διαπνέεται από το γεγονός ότι λειτουργούμε μέσα σε ένα κλειστό σύστημα - τον πλανήτη Γη - και ότι η οικονομική μας ανάπτυξη περιορίζεται από τα οικολογικά όρια του πλανήτη»
Αυτή τη στιγμή το κύριο θέμα που περιορίζει την δράση είναι οικονομικό. Σύμφωνα με μελέτες θα χρειαστούν περίπου 100 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για την προστασία της μεγάλης ποικιλίας ζωικών και φυτικών ειδών, ενώ η τρέχουσα χρηματοδότηση κυμαίνεται γύρω στα 4-10 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Φυσικά οι κυβερνήσεις δεν είναι ικανές να διαθέσουν αυτά τα ποσά, οπότε ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που πρέπει να παίξει καταλυτικό ρόλο. Αλλά τι θα αναγκάσει τις εταιρείες να υπογράψουν;
«Οι εταιρείες εξαρτώνται από την υγεία των οικοσυστημάτων μας και επομένως διατρέχουν τον κίνδυνο να χάσουν τα ίδια τα θεμέλια πάνω στα οποία βασίζονται οι επιχειρήσεις τους», εξηγεί ο Thomas Dean, συν-συγγραφέας του εγγράφου και καθηγητής αειφόρου ανάπτυξης στο State University του Κολοράντο.
«Η αυξανόμενη συνειδητοποίηση αυτής της πρόκλησης θα ενθαρρύνει όλο και περισσότερο τις επιχειρήσεις να συμμετάσχουν.»
«Για πολύ καιρό έχουμε θεωρήσει τα εταιρικά και περιβαλλοντικά συμφέροντα ως αντιφατικά. Ωστόσο, πρέπει να ευθυγραμμιστούν, προκειμένου να επιτύχουμε τόσο οικονομικά όσο και περιβαλλοντικά», δήλωσε ο Dean. «Εξάλλου, αυτός είναι ο θεμελιώδης σκοπός ενός οικονομικού συστήματος - εξυπηρετώντας τις ανάγκες της κοινωνίας βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.»
28 Ιουνίου2018
Του Jeremy Hance
Πηγή: The Guardian
Περισσότερα:
