Κριτική στο σχέδιο του ΥΠΕΝ για την ανάπτυξη της ηλεκτροκίνησης στην Ελλάδα.
Διαβάζοντας στον ημερήσιο τύπο την είδηση σχετικά με την πρόθεση του ΥΠΕΝ να προωθήσει την ηλεκτροκίνηση στην Ελλάδα με διάφορα οικονομικά και διαχειριστικά κίνητρα, αποβλέποντας σε περιβαλλοντικά οφέλη, αναρωτήθηκα για τα αίτια αυτού του προφανώς λανθασμένου εγχειρήματος, τουλάχιστον για τα επόμενα 10 με 20 χρόνια που οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν θα είναι σε θέση να καλύπτουν, έστω και για ορισμένες ώρες την ημέρα, τη συνολική ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα.
Μέχρι να επιτευχθεί αυτό, η ηλεκτρική ενέργεια που απαιτείται για τη φόρτιση μιας μπαταρίας θα παραχθεί απαρέγκλιτα από σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας συμβατικών καυσίμων και με το δεδομένο ότι ο βαθμός ενεργειακής τους απόδοσης είναι μικρότερος αυτού των κινητήρων εσωτερικής καύσης, αναπότρεπτα η χρήση ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου θα συνοδευτεί από αντίστοιχη αύξηση των εκπομπών CO2 και, επομένως, από πρόσθετη περιβαλλοντική επιβάρυνση.
Άλλωστε, εάν ήταν ορθή η συλλογιστική του ΥΠΕΝ σχετικά με τα αναμενόμενα περιβαλλοντικά οφέλη με την προώθηση της ηλεκτροκίνησης στην Ελλάδα, τότε, αντίστοιχα οφέλη θα μπορούσαν να επιτευχθούν και με την υποκατάσταση των καυστήρων οικιακής θέρμανσης με ηλεκτρικά θερμαντικά σώματα!
Ασφαλώς, κανείς δεν αμφισβητεί ότι η ανάπτυξη τεχνολογιών που οδηγούν στη βελτιστοποίηση της ηλεκτροκίνησης είναι εξαιρετικά σημαντική. Προς το παρόν όμως πρόκειται για ένα εγχείρημα που ενδιαφέρει σχεδόν αποκλειστικά τις τεχνολογικά αναπτυγμένες χώρες, οι οποίες επιθυμούν να διασφαλίσουν μια πλεονεκτική θέση απέναντι σε μια τεράστια αγορά που ανοίγεται για το μέλλον και όχι χώρες οικονομικά αδύναμες και με αρνητικά ισοζύγια εμπορικών συναλλαγών, όπως η Ελλάδα.
30 Σεπτεμβρίου 2019
