Η βιομηχανική επανάσταση έφερε εκτός από τη δυνατότητα για γρήγορη και μαζική παραγωγή προϊόντων, και νέες καταναλωτικές συνήθειες. Μία από αυτές είναι η χρήση προϊόντων μίας χρήσης, λόγω μιας υποτιθέμενης ευκολίας που παρέχει στον καταναλωτή. Ένας τεράστιος όγκος αντικειμένων που χρησιμοποιούνται στην καθημερινή ζωή αντικαταστάθηκε από το ίδιο αντικείμενο σχεδιασμένο για μια και μόνο χρήση, και μετά απόρριψη. Σαν υλικό κυριαρχεί το πλαστικό, άρα κατανοεί κανείς πως εκτός από το θέμα των υπέρογκων ποσοτήτων απορριμμάτων, ταυτόχρονα απαντάται το πρόβλημα της αλόγιστης χρήσης άνθρακα για τη δημιουργία των πλαστικών και των άλλων συνθετικών υλικών. Σύμφωνα με την αναφορά της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος των Η.Π.Α. (U.S.E.P.A.), το 2014 παρήχθησαν 33 τόνοι πλαστικό ενώ μόλις το 9.5% ανακυκλώθηκε το 2013, ενώ σύμφωνα με την Κομισιόν, το 50% των πλαστικών που παράγονται στην Ευρωπαική Ένωση καταλήγουν στις χωματερές. Το πρόσφατο (για τα ελληνικά δεδομένα) μέτρο για τις πλαστικές σακούλες είναι ένα παράδειγμα περιβαλλοντικής πολιτικής για τη μείωση της σακούλας "μίας χρήσης".
Σχετικοί Σύνδεσμοι:
