Ο κόσμος καίγεται και εμείς ....
Κι όταν λέω «ο κόσμος καίγεται» το εννοώ πραγματικά. Και δεν έχει κανείς παρά να διαβάσει κάποιες ειδήσεις (που δυστυχώς επαναλαμβάνονται σχεδόν καθημερινά, όλο και πιο έντονες), για να πειστεί για του λόγου το αληθές.
-
- Μια πόλη στο Πακιστάν «ψήθηκε» στην υψηλότερη θερμοκρασία Απριλίου που παρατηρήθηκε ποτέ στη Γη!
- Τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα της Γης βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 800.000 ετών!
- Σπάσαμε και πάλι ρεκόρ ανόδου CO2!!
- Ο πλανήτης μακριά από τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης 2030 του ΟΗΕ
- Tο 2020 είναι η προθεσμία για την αποτροπή της κλιματικής καταστροφής,
- ……
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε και είναι δεδομένο ότι θα την βιώνουμε όλο και πιο έντονα από εδώ και πέρα.
Και τι έγινε θα μου πείτε; Ίδρωσε κανένα αυτί; Νοιαζόμαστε αρκετά για να κάνουμε κάτι;
Να περάσουμε στο επόμενο στάδιο από αυτό της απλής διαπίστωσης και επιβεβαίωσης της πραγματικότητας;
Να μπούμε στο στάδιο της αντίδρασης, της δράσης, της λύσης;
Μπα, δε βαριέσαι…..
Εδώ λοιπόν, σε αυτό το ψυχολογικό περιβάλλον, του «δε βαριέσαι αδελφέ», διαβάζω την ακόλουθη είδηση και παθαίνω :
Όχι, δεν έχω θέμα με την ίδια την τεχνολογική καινοτομία.
Έχω θέμα ζήλειας με την στήριξη που απολαμβάνει μια αγγλική startup (Gravytricity) για να αναπτύξει ένα δύσκολο, μα πολύ δύσκολο και ιδιαίτερα σύνθετο σύστημα αποθήκευσης ενέργειας, που περιλαμβάνει διαχείριση ενός μεταλλικού βάρους έως και 3.000 τόνων, το οποίο πέφτει (και ανυψώνεται μετά για να ξαναπέσει), ελεγχόμενο φυσικά, σε φρεάτια εγκαταλελειμμένων ορυχείων βάθους έως και 1.500 μέτρων!!!!
Κι αυτήν την καινοτόμο μέθοδο αποθήκευσης ενέργειας την στηρίζουν με κάθε δυνατό τρόπο στην πατρίδα της την Αγγλία και όχι μόνο.
Και γιατί την στηρίζουν, σας ακούω να ρωτάτε;
Επειδή η αποθήκευση ενέργειας είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη, θα λέγαμε, για να γίνει βέλτιστη αξιοποίηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας που έχουν μεταβαλλόμενη παραγωγή ενέργειας όπως ο άνεμος και ο ήλιος. Και επειδή είναι ο μόνος τρόπος για να αναπτυχθεί στο 100% η ηλεκτροκίνηση.
Και επειδή, με αυτό δεδομένο, ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας (IEA- International Energy Agency) εκτιμά πως για να καταφέρουμε να διατηρήσουμε την άνοδο της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας κάτω από 2οΚελσίου, η αποθηκευτική ισχύς που θα πρέπει να είναι συνδεδεμένη με το δίκτυο παγκοσμίως, θα πρέπει να αυξηθεί από 140 GW το 2014 σε 450 GW το 2050.
Και επειδή σύμφωνα με το γνωστό σας Bloomberg New Energy Finance, στην έκθεση του για την αγορά ενέργειας το 2016, αυτή η εξέλιξη σημαίνει επενδύσεις $100 δισεκατομμυρίων.
Να λοιπόν γιατί σκοτώνονται στην Αγγλία και ρίχνουν βαρίδια (πολύ μεγάλα βαρίδια!!!) σε φρεάτια εγκαταλελειμμένων ορυχείων της παλαι ποτέ αυτοκρατορίας του άνθρακα, στην πάλαι ποτέ μητρόπολη του άνθρακα Μεγάλη Βρετανία.
Και γιατί ζηλεύω και σκούζω;
Γατί έχουμε ως Ελλάδα, σχεδόν μόνοι μας (σχεδόν) την δυνατότητα μιας παγκόσμιας πρωτιάς με την Αντλησιοταμίευση:
Η Ελλάδα σύμφωνα με τους ειδικούς διαθέτει έναν κρυμμένο ενεργειακό θησαυρό. Η γεωμορφολογία της χώρας και το δυναμικό της στις ανανεώσιμες πηγές την καθιστούν ιδανική για την ανάπτυξη συστημάτων ηλεκτροπαραγωγής αντλησιοταμίευσης.
Ένα μοντέλο που μπορεί να μετατρέψει τη χώρα σε «μπαταρία» της Ευρώπης με όλα τα επακόλουθα οικονομικά οφέλη και να δώσει οικονομική λύση ηλεκτρισμού στα ελληνικά νησιά. Όμως, ενώ έχουν τα έργα αυτά καταστεί πρώτη προτεραιότητα στην Ευρώπη, στην Ελλάδα επενδυτικά σχέδια για περισσότερα από 20 τέτοια projects ηλεκτροπαραγωγής περιμένουν να δημιουργηθεί το απαραίτητο θεσμικό πλαίσιο. (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 22 Ιανουαρίου 2018)
Γι αυτό είμαι έξαλλος, κυρία μου, πού λέει ο καλός Λαζόπουλος, γιατί ο κόσμος καίγεται κι εμείς μονίμως χτενιζόμαστε.
Γατί το πολιτικό προσωπικό δεν κάνει καλά τη δουλειά του.
Γιατί οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι μια απίστευτη πηγή πλούτου για τη χώρα, και θα έπρεπε να ήταν ο εθνικός μας ενεργειακός πόρος εδώ και χρόνια.
Αλλά έστω και τώρα που, με καθυστέρηση ομολογουμένως, δείχνουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι ήρθε η ώρα να πάψει ο λιγνίτης να είναι ο εθνικός ενεργειακός πόρος (ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΟΡΥΚΤΩΝ ΚΑΥΣΙΜΩΝ: Η ΕΥΚΑΙΡΊΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ), θα την κάνουμε την αρχή επιτέλους;
Θα αντιληφθούμε ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι το μεγαλύτερο συγκριτικό μας πλεονέκτημα;
Θα πάψουμε κάποτε να χτενιζόμαστε και να στοχεύσουμε στην πρωτοπορία με την αξιοποίηση του δώρου της φύσης;.
Ο προ των πυλών Μακροχρόνιος Ενεργειακός Σχεδιασμός είναι μια χρυσή ευκαιρία.
Αλλά Μακροχρόνιος ενεργειακός σχεδιασμός σημαίνει βάθος χρόνου.
Σημαίνει σχεδιασμός πέρα από τις επόμενες και μεθεπόμενες και ακόμη πιο μεθεπόμενες εκλογές.
Θα το σεβαστούν αυτό οι πατέρες και οι μητέρες του έθνους, ώστε να μην πάει χαμένη και αυτή η ευκαιρία;
Χμμμ..δεν θα έβαζα στοίχημα.
Γιάννης Τσιπουρίδης
8 Μαΐου 2018
