Δύο αγκάθια στην προσθήκη μπαταριών σε εν λειτουργία φωτοβολταϊκά, με αδειοδοτικά κίνητρα – Στα αζήτητα προς το παρόν το μέτρο – Προθεσμία μέχρι τις 30 Απριλίου για αιτήσεις
Κανένας επενδυτής δεν έχει προς ώρας αξιοποιήσει τη δυνατότητα που δίνει το ΥΠΕΝ, για την αδειοδοτική πριμοδότηση ώριμων φωτοβολταϊκών για την προσθήκη μπαταρίας. Έτσι, με τον χρόνο να κυλά αντίστροφα μέχρι τη λήξη της προθεσμίας του μέτρου (που έχει καθοριστεί για τις 30 Απριλίου 2025) μέχρι αυτή τη στιγμή δεν έχουν υποβληθεί στους αρμόδιους φορείς αιτήσεις τροποποίησης των σχετικών αδειών φωτοβολταϊκών πάρκων.
Υπενθυμίζεται ότι το μέτρο αφορά ένα χαρτοφυλάκιο συνολικής ισχύος 600 Μεγαβάτ, επιμερισμένο σε 300 Μεγαβάτ στο ΕΣΜΗΕ και σε 300 Μεγαβάτ στο ΕΔΔΗΕ. Την πριμοδότηση μπορούν να αξιοποιήσουν ηλιακά πάρκα με σύμβαση πώλησης ή σύμβαση λειτουργικής ενίσχυσης, όπως και οι σταθμοί οι οποίοι συμμετέχουν απευθείας στην αγορά (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και τα έργα με PPAs).
Σύμφωνα ωστόσο με παράγοντες της αγοράς, ένα σημαντικό αγκάθι για την αξιοποίηση του μέτρου αποτελεί το γεγονός ότι στη σχετική ρύθμιση δεν είναι ξεκάθαρο αν η μπαταρία του φωτοβολταϊκού θα μπορεί να συμμετέχει και στην αγορά εξισορρόπησης – όπως και πάλι συμβαίνει με τις standalone μονάδες αποθήκευσης. Όπως συμπληρώνουν οι ίδιοι παράγοντες, η αποσαφήνιση αυτής της παραμέτρου είναι καθοριστική για την οικονομική βιωσιμότητα της επένδυσης, καθώς μόνο με το arbitrage η προσθήκη μπαταρίας είναι οικονομικά ασύμφορη.
Η συγκεκριμένη παράμετρος είναι σημαντική, όπως αποδεικνύει και η οικονομοτεχνική μελέτη που είχε παρουσιάσει στο 6ο Renewable & Storage Forum ο Παντελής Μπίσκας, καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Αναλύοντας το σενάριο ενός φωτοβολταϊκού 1 Μεγαβάτ στο δίκτυο διανομής (που επομένως υπόκειται σε στατικό περιορισμό 73%), στο οποίο θα προστίθετο μπαταρία χωρητικότητας 2 Μεγαβατώρων. Σύμφωνα με τη μελέτη, αν το σύστημα δεν παρέχει υπηρεσίες εξισορρόπησης και εφεδρείας, μόνο με το arbitrage το IRR είναι απαγορευτικό για τον επενδυτή, στο 2,55%.
Αν αντίθετα μπορεί να παρέχει και υπηρεσίες εξισορρόπησης και εφεδρείας (μέσω ενός ευρύτερου χαρτοφυλακίου φωτοβολταϊκών ή ανάλογων υβριδικών συστημάτων), τότε σε ένα μέσο σενάριο το IRR προκύπτει στα επίπεδα του 14%, τα οποία είναι ικανοποιητικά. Επομένως, όπως είχε σημειώσει ο κ. Μπίσκας, είναι σημαντικό να διευκρινιστεί περαιτέρω το θεσμικό πλαίσιο, ώστε να είναι σαφές αν η μπαταρία θα μπορεί να συμμετάσχει σε όλες τις αγορές (όπως ισχύει και με τις standalone μονάδες).
Ένας δεύτερος αστερίσκος για την αξιοποίηση του μέτρου αφορά το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν καθοριστεί οι στατικοί περιορισμοί για τα έργα της παρ. 11Α. Ένα «απλό» φωτοβολταϊκό έχει στατικό περιορισμό έγχυσης 72% αν προορίζεται για το δίκτυο μεταφοράς και 72% αν πρόκειται να εγκατασταθεί στο ΕΔΔΗΕ. Στην περίπτωση που οι στατικοί περιορισμοί των έργων της παρ. 11Α είναι ακόμη πιο αυστηροί, τότε περιορίζονται ακόμη περισσότερο τα οικονομικά οφέλη από την προσθήκη της μπαταρίας.
Τα δύο παραπάνω αγκάθια έρχονται να προστεθούν στο έτσι κι αλλιώς σημαντικό μειονέκτημα που προκύπτει από το γεγονός ότι η μπαταρία μπορεί να «δέχεται» ενέργεια αποκλειστικά από το φωτοβολταϊκό. Με αυτό τον περιορισμό, χρειάζεται διεξοδική ανάλυση ανά έργο, ώστε να διαπιστωθεί κατά πόσο μπορούν να εξασφαλιστούν επαρκείς ημερήσιοι κύκλοι φόρτισης – εκφόρτισης, δηλαδή έσοδα από την μπαταρία. Αντίθετα, μία standalone μονάδα αποθήκευσης, που απορροφά ενέργεια απευθείας από το σύστημα, μπορεί να πουλά σημαντικά μεγαλύτερες ποσότητες.
