Ξεκίνησε στο Sharm el-Sheikh της Αιγύπτου, η 27^η Διεθνής Διάσκεψη για την Κλιματική Αλλαγή που οργανώνει σε ετήσια βάση η Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (United Nations Framework Convention on Climate Change), η αλλιώς απλά γνωστή ως η COP27.

Ήδη τίθεται ένα ερώτημα: μέχρι πότε θα συνεχίζονται οι διασκέψεις για το κλίμα;

Πέρα από την προφανή απάντηση «μέχρι να βρεθεί οριστική λύση ή μέχρι να αφανιστούμε οριστικά» η διαιώνιση των διασκέψεων υποδηλώνει εγγενείς αδυναμίες. Επομένως πρέπει να εντοπίσουμε αυτά τα αδύνατα σημεία και να δούμε πως τα αντιμετωπίζουμε για να οδηγηθούμε κάποια στιγμή - σύντομα - στην οριστική λύση της κλιματικής κρίσης.

Και μόνο το γεγονός ότι καθυστερούμε λόγω εγγενών αδυναμιών, διογκώνει το ίδιο το πρόβλημα για το πολύ απλό λόγο ότι η κλιματική κρίση δεν εξελίσσεται γραμμικά αλλά εκθετικά. Επομένως κάθε φορά που συγκεντρώνονται σε ένα COP οι εκπρόσωποι της ανθρωπότητας, έχουν να αντιμετωπίσουν πολλαπλάσια προβλήματα από ότι στο προηγούμενο COP επειδή 

1. Τα μέτρα που αποφασίζονται σε κάθε COP είναι πάντοτε λιγότερα από τα απαιτούμενα, στη λογική του καλύτερα λίγα μέτρα παρά καθόλου μέτρα.
2. Η κλιματική κρίση εξελίσσεται εκθετικά

Επομένως ο στόχος αναχαίτισης και αναστροφής της κλιματικής κρίσης γίνεται όλο και πιο δύσκολος.

Να λοιπόν τι πρέπει να γίνει:

Χρειαζόμαστε ένα COP που θα καλύψει τα κενά των προηγούμενων COP και θα πάει ακόμη παρά πέρα.

Ε, αυτό να είστε σίγουροι πως δεν θα γίνει σε αυτή τη διάσκεψη τουλάχιστον.

Πιθανολογώ δε ότι θα αργήσει ακόμη να γίνει…… αν θα γίνει ποτέ….

Και έχω αυτή τη θέση επειδή αυτά που λένε οι επιστήμονες όπως εκφράζονται μέσα από τις εκθέσεις του IPCC είναι ουσιαστικά τα ίδια εδώ και δεκαετίες, αλλά εμείς μέσω των εκπροσώπων μας στον κρατικό και ιδιωτικό τομέα, διαλέγουμε να τα αγνοούμε.

Και στις διασκέψεις για το κλίμα αυτοί μας εκπροσωπούν και παίρνουν αποφάσεις που αφορούν όλους μας.

Αυτοί που εμείς ψηφίζουμε στις εκλογές κάθε τόσα χρόνια και οι άλλοι που ψηφίζουμε καθημερινά με τις αγοραστικές μας επιλογές.

Το παρακάτω διάγραμμα δείχνει το χάσμα μεταξύ της πορείας που έχουμε και της επιθυμητής για να διατηρήσουμε βιώσιμο τον πλανήτη.

Η γαλάζια γραμμή είναι η επιθυμητή πορεία που θα συγκρατήσει την άνοδο της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας στον 1,5^ο Κελσίου.

Μην παρεξηγηθούμε, 1,5^ο Κελσίου δεν θα είναι παράδεισος. Κόλαση θα είναι.

 Ήδη ότι περνάμε οφείλεται σε άνοδο της θερμοκρασίας μόνο κατά 1,0-1,1^ο Κελσίου. Φανταστείτε τι θα γίνει με άνοδο 1,5^ο Κελσίου.

Σίγουρα, όμως, θα είναι πολύ καλύτερα από άνοδο 2, 2,5 ή 3^ο Κελσίου που αντιπροσωπεύουν οι άλλες γραμμές. Η δε κόκκινη, η χειρότερη εξέλιξη, είναι αυτή που θα ισχύσει με τα μέτρα που έχουμε πάρει ή έχουμε δεσμευτεί να πάρουμε μέχρι σήμερα.

Αυτά είναι γνωστά σε όλους αυτούς που παίρνουν αποφάσεις που μας αφορούν, αλλά δεν τα λαμβάνουν υπόψη τους.

Ο Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτιέρες,[i] που τα γνωρίζει καλύτερα από όλους δηλώνει πως δεν βλέπει πια πως θα πετύχουμε τον στόχο συγκράτησης της ανόδου της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας κάτω από 1,5οC

Μια λεπτομέρεια που δίνει μια σημαντική διάσταση στην εγγενή αδυναμία των διασκέψεων να πάρουν τις επιστημονικά σωστές αποφάσεις

Το προηγούμενο COP26, ήταν το πρώτο COP σε απόφαση του οποίου γίνεται αναφορά στα ορυκτά καύσιμα.   

Δηλαδή επί 25 COP (από το 1994) μιλάμε για κλιματική κρίση, για την ανάγκη άμεσης μείωσης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, αλλά δεν λέμε λέξη για την βασική πηγή εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα: τα ορυκτά καύσιμα.

Θα ήταν για γέλια, αν δεν είχε τόσο τραγικές συνέπειες στη ζωή μας.

Μόνη ελπίδα μας η νέα γενιά που, έχει περισσότερα από όλους μας να χάσει,  βλέπει το αδιέξοδο των διασκέψεων και απαιτεί ουσία, δράση και όχι Greenwashing. [ii]

Να δούμε σε ποιο COP θα σταματήσει η μπίλια

Ή η ζωή στον πλανήτη.

 

Δρ. Ιωάννης Τσιπουρίδης

Σύμβουλος Μηχανικός Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας,

Δ/ντης Κέντρου Ερευνών Ανανεώσιμων και Κλιματικης Αλλαγής στο πανεπιστήμιο TUM της Μομπάσα, Κένυα.

Μέλος της Ομάδας Loss and Damage Collaboration