Απύθμενη αδικία

20 06 2023 | 16:09Γιάννης Τσιπουρίδης

Μετά από 5 χρόνια στην Κένυα, δύσκολα με αιφνιδιάζουν καταστάσεις που συμβαίνουν εκεί, αλλά βλέποντας το παρακάτω στο τουίτερ σοκαρίστηκα.

Το τουίτ[i] αναφέρει ότι:

Η εταιρεία KETRACO της Κένυα (η οποία είναι ότι και ο δικός μας ΑΔΜΗΕ), δώρισε 1008 πάνες περιόδου σε 150 μαθήτριες του γυμνασίου θηλέων Τούρμπι στην επαρχία Μάρσαμπιτ στα πλαίσια της εκστρατείας να μπει τέλος στη φτώχια που συνοδεύει τα κορίτσια στο διάστημα της περιόδου τους.

Δεν ξέρω τι με τρελαίνει περισσότερο: το γεγονός ότι το 2023 κορίτσια χάνουν το σχολείο τους επειδή δεν έχουν χρήματα για πάνες ή ότι ολόκληρη εταιρεία πανηγυρίζει για μια απειροελάχιστη προσφορά, αν σκεφτεί κανείς ότι τα παιδιά σε σχολική ηλικία είναι μερικά εκατομμύρια, σε μια χώρα 55 εκατομμυρίων με πολύ νεανικό πληθυσμό.

Η αλήθεια είναι πως το γεγονός ότι η εταιρεία διαφημίζει αυτή την αντικειμενικά μικρή ενέργεια της, υπογραμμίζει με τον ισχυρότερο τρόπο το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει καθώς και την αδυναμία αντιμετώπισης του.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον πρέπει κανείς να θυμηθεί ότι οι 17 Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης για το 2030, που όταν ανακοινώθηκαν αποτέλεσαν μια ελπίδα για ανατροπή προς ένα καλύτερο μέλλον, περιλαμβάνουν πολλές αναφορές σε θέματα υγιεινής, αλλά η σκληρή πραγματικότητα τους διαψεύδει. Κάτι αυτό, κάτι τα 600 εκατομμύρια συνανθρώπων μας που ακόμη περιμένουν προσιτή και καθαρή ενέργεια, αρχίζει να γίνεται προφανές πλέον και σιγά-σιγά αποδεκτό πως οι στόχοι δεν θα πιαστούν, τουλάχιστον όχι το 2030.

Επιπλέον η κλιματική αλλαγή που πλήττει ήδη τις χώρες αυτές, προσθέτει κλιματική αδικία στην κοινωνική αδικία αφού είναι οι μόνες που δεν έχουν συμβάλει στη δημιουργία του καταστροφικού αυτού φαινομένου κι όμως πληρώνουν ήδη βαριές συνέπειες για λογαριασμό άλλων. Πληρώνουν για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα των άλλων, «ημών των άλλων».

Στις παραγκουπόλεις του Ναϊρόμπι, ομάδες νέων προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα από βιώσιμες δράσης, όπως η ανακύκλωση πλαστικών.[ii] Με τον τρόπο αυτό καταφέρνουν να αποκτήσουν κάποια έσοδα και να οργανώσουν μαθήματα εκπαίδευσης για τις κοπέλες στις παραγκουπόλεις και να τους μάθουν πώς να κατασκευάζουν μόνες τους σερβιέτες[iii].

Πρέπει να τονίσω ότι σε αυτές τις περιοχές το λίγο πόσιμο νερό που διατίθεται, ελέγχεται από συμμορίες και εκεί επικρατεί ο κανόνας «sex for water»[iv]. Φανταστείτε να ζείτε μέσα στην απόλυτη φτώχια και να μην μπορείτε να πιείτε ούτε ένα ποτήρι νερό χωρίς να θυσιάσετε κάτι.

Το απύθμενο χάσμα μεταξύ του πλούσιου Βορά και του φτωχού Νότου μεγαλώνει, αντί να μικραίνει και η κοινωνική αδικία παγιώνεται ως κανόνας ζωής.

Στον πλούσιο Βορρά κάποιοι έχουν την πολυτέλεια τα παιδικά τους όνειρα να τα κάνουν πραγματικότητα και να κατασκευάζουν διαστημόπλοια για να ταξιδέψουν στο διάστημα με τους φίλους τους.

Στο φτωχό Νότο τα παιδιά έχουν εφιάλτες.

Ο πλούσιος Βοράς δεν ευθύνεται μόνο για την κλιματική αλλαγή, αλλά για όλες τις συνέπειες της αποικιοκρατίας. Πρέπει να καταλάβει ο πλούσιος Βοράς τις ευθύνες του, τις υποχρεώσεις του και να αναλάβει τα χρέη του.

Όχι φιλανθρωπίες. Πρώτα τα χρέη και μετά οι φιλανθρωπίες.

Αυτή η κοινωνική πληγή αιμορραγεί και όλες οι σερβιέτες του κόσμου δεν μπορούν να την σταματήσουν.

Για το καλό του Νότου αλλά και του Βαρά πρέπει να σταματήσει και γρήγορα μάλιστα.

Δρ. Γιάννης Τσιπουρίδης

Σύμβουλος Μηχανικός Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας

Διευθυντής RECCReC /Renewable Energy & Climate Change Research Center @TUMι Επισκέπτης καθηγητής Πανεπιστήμιο TUM, Μομπάσα, Κένυα