Σε αυτήν την σκληρή διαμάχη μεταξύ επιστημόνων από τη μια και αρνητών της κλιματικής αλλαγής από την άλλη, αυτή η γελοιογραφία δίνει για μένα την καλύτερη απάντηση.
Η κλιματική αλλαγή δεν είναι ένα μεμονωμένο, έστω και καθοριστικά τεράστιο, μοναδικό γεγονός. Η κλιματική αλλαγή είναι αποτέλεσμα των εντυπωσιακών «προσπαθειών» μιας κοινωνίας να ζήσει πάνω και πέρα από τις δυνατότητες του περιβάλλοντός της. Έχουμε καταστρέψει ότι νοείται ως περιβάλλον και έχουμε προκαλέσει και την κλιματική αλλαγή. Είναι μέρος της τέλειας κρίσης που χτίζεται γύρω μας. Έχουμε καταστρέψει τον πλανήτη που μας φιλοξενεί για εκατομμύρια χρόνια μέσα σε 2 αιώνες. Με βασική αρχή το «καταναλώνω άρα υπάρχω», εξελιγμένο εργαλείο το «προϊόντα μιας χρήσης» και βασική αξία «εγώ να είμαι καλά και οι μελλοντικές γενιές (τα παιδιά και εγγόνια μου) ας κόψουν το λαιμό τους», οδηγήσαμε τον πλανήτη πέρα από τα άκρα του. Μόνο που δεν μπορείς να αγνοείς τους κανόνες της επιστήμης ατιμωρητί κι έτσι είμαστε πολύ κοντά στο να επιβεβαιώσουμε το «έγκλημα και τιμωρία». Και σε αυτήν την ύστατη στιγμή που γίνεται μια προσπάθεια «να σώσουμε ότι σώζεται» τα γνωστά «συμφέροντα», μιας αυτοκρατορίας που θίγεται, όχι από την καταστροφή που έρχεται, αλλά από την αλλαγή του ενεργειακού status quo, προσπαθεί να αποδείξει, με τα παπαγαλάκια της, ότι όλα αυτά είναι παραμύθια. Μα και έτσι να είναι, θα έπρεπε να πραγματοποιήσουμε τις αλλαγές αυτές γιατί πραγματικά οδηγούν σε ένα βιώσιμο πλανήτη.
Θα έπρεπε να το επιδιώξουμε. Δεν έπρεπε να φτάσουμε στο και 5 για να αντιδράσουμε.
Μια άλλη κοινωνία, θα το είχε κάνει ήδη.