Οι μπαταρίες στο πάρκινγκ και η χαμένη μάχη για το περιβάλλον

Σε μια χρονική στιγμή που είναι σαφές ότι η κλιματική αλλαγή μετατρέπεται τάχιστα σε κλιματική κρίση και η απόλυτη ανάγκη είναι κάθε ενοικιαστής του πλανήτη, δηλαδή ο καθένας από εμάς, να κάνει έστω τα στοιχειώδη για να τον διαφυλάξει, υπάρχουν κάποιοι που κυκλοφορούν ανάμεσα μας με την αμεριμνησία ανθρώπου που (νομίζει ότι) έχει τα προβλήματά του λυμένα

Αν και από πολλά χρόνια οι Κινέζοι έχουν λανσάρει παγκοσμίως την έκφραση «μια φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις» η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν φωτογραφίες που αξίζουν πολύ περισσότερο. Χιλιάδες ή εκατομμύρια λέξεις. Προοπτικά χιλιάδες ή εκατομμύρια ζωές. Έχουν ειδικό βάρος που μπορεί να φτάσει μέχρι και στην καταστροφή του πλανήτη μας. Φωτογραφίες, που, στην απλότητά τους, κρύβουν τρόμο και καταστροφή. Σαν κι αυτές που δημοσιεύουμε σήμερα και τραβήχτηκαν απρόσμενα σε έναν χώρο ελεύθερου πάρκινγκ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κάπου στο 5ο δημοτικό διαμέρισμα του κεντρικού δήμου. Δείχνουν δεκάδες μπαταρίες που κάποιος τις σκόρπισε στον δρόμο ή από κάποιον έπεσαν στον δρόμο λόγω απροσεξίας. Λίγη σημασία έχουν οι συνθήκες, εκείνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα.

Σε μια χρονική στιγμή που είναι σαφές ότι η κλιματική αλλαγή μετατρέπεται τάχιστα σε κλιματική κρίση και η απόλυτη ανάγκη είναι κάθε ενοικιαστής του πλανήτη, δηλαδή ο καθένας από εμάς, να κάνει έστω τα στοιχειώδη για να τον διαφυλάξει, υπάρχουν κάποιοι που κυκλοφορούν ανάμεσα μας με την αμεριμνησία ανθρώπου που (νομίζει ότι) έχει τα προβλήματά του λυμένα. Το μόνο που ξεχνάει ότι όλα αυτά τα δήθεν λυμένα προβλήματα (δουλειά, λεφτά, αυτοκίνητα και τα σχετικά) δεν μετράνε καθόλου εάν κάνει εξετάσεις και ο γιατρός του πει τα… μαύρα μαντάτα. Το ίδιο ισχύει ακριβώς και για το άνθρωπο ή τους ανθρώπους, που εκούσια ή ακούσια είναι υπεύθυνοι για το… γιάγμα, το ασυλλόγιστο πέταμα των μπαταριών που φαίνεται στις φωτογραφίες. Διότι όταν δεν υπάρχει καν το απόγευμα, πόση χαρά και ικανοποίηση μπορεί να σου δώσει το μεσημέρι; Δεν μιλάμε καν για το σήμερα και το αύριο, ούτε για το φέτος και του χρόνου.  

Σύμφωνα με όσα λένε τεκμηριωμένα οι επιστήμονες η ανακύκλωση και η κυκλική οικονομία, τομείς στους οποίους ήταν αφιερωμένη και η ημερίδα της Voria.gr την προηγούμενη εβδομάδα, δεν αποτελούν, πλέον, πολυτέλεια, αλλά όρο επιβίωσης του πλανήτη. Όπως ακούστηκε, επίσης στην ημερίδα, από έμπειρους αυτοδιοικητικούς το θέμα της ανακύκλωσης εξαρτάται από δύο παράγοντες. Την οργάνωση των δήμων και της πολιτείας από τη μια και των επιχειρήσεων, των νοικοκυριών και των πολιτών από την άλλη. Αλλά και τη σχέση εμπιστοσύνης όλων αυτών, των μεν προς τους δε. Σήμερα στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης η οργάνωση είναι ακόμη ελλειμματική και η εμπιστοσύνη σχεδόν ανύπαρκτη. Αυτή η συνθήκη δεν απαλλάσσει φυσικά τον καθένα μας από την προσωπική του ευθύνη. Διότι -ας επανέλθουμε στις φωτογραφίες- οι μπαταρίες, που τόσο χρήσιμες είναι στην καθημερινότητά μας, για να απορροφηθούν από το περιβάλλον με «φυσικό» τρόπο χρειάζονται 300 χρόνια, ίσως και περισσότερο. Πρακτικά, δηλαδή, παραμένουν ρυπογόνες και βλαβερές εστίες  για πολύ περισσότερο απ’ όσο θα ζήσει αυτός που τις διασκόρπισε στο πάρκινγκ της Θεσσαλονίκης. Περισσότερο απ’ όσο θα ζήσουν τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τα εγγόνια των παιδιών και των εγγονών του. Στην ουσία πρόκειται για ένα έγκλημα διαρκείας αιώνων, το οποίο θα πληρώσουν οι επόμενες, οι μεθεπόμενες και ακόμη περισσότερες γενιές. Κι όλα αυτά την ώρα που υπάρχουν ανά την Ελλάδα περί τις 80.000 σημεία συλλογής μπαταριών, που για τη Θεσσαλονίκη αναλογούν μερικές χιλιάδες. Άρα η στοχευμένη απόθεσή τους είναι κάτι πιο εύκολο και απλό από το εύκολο, είναι πανεύκολο.

Προφανώς -θα σκεφτεί κανείς δικαιολογημένα- υπάρχουν σε καθημερινή βάση στον περίγυρο του καθενός πολλά ανάλογα -ακόμη και χειρότερα- περιστατικά έντονα βλαπτικής συμπεριφοράς προς το περιβάλλον, που οφείλονται κυρίως στην ανευθυνότητα και τον ωχαδελφισμό. Οι αφορμές για το περιβαλλοντικό ξέσπασμα στη σημερινή Θεσσαλονίκη -για να το περιορίσουμε στην πόλη- είναι πολλές και καθημερινές. Όπως και οι -φτηνές κατά το πλείστον- δικαιολογίες όταν στεκόμαστε ως απλοί παρατηρητές. Υπάρχουν, όμως, και μερικές κομβικές στιγμές που γίνεται κάτι, το οποίο δεν μπορεί να σηκώσει η συνείδηση και η αντίληψη του καθενός μας. Γι’ αυτό σηκώνει το κινητό και φωτογραφίζει και γι’ αυτό -ενδεχομένως- σκύβει και μαζεύει τις μπαταρίες από κάτω. Ίσως επειδή συνειδητοποιεί ότι η μάχη για το περιβάλλον είναι χαμένη, αλλά -όπως και να το κάνουμε- έχει μια γοητεία να αγωνίζεσαι ακόμη -ή κυρίως- σε συνθήκες βέβαιης ήττας.