Έτοιμο είναι από τον Δεκέμβριο το Σχέδιο Εθνικής Στρατηγικής για την προώθηση τεχνολογιών και εφαρμογών υδρογόνου και άλλων αερίων από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, με την ολοκλήρωση των εργασιών της ειδικής Επιτροπής που συστάθηκε για αυτό τον σκοπό.
Αυτό αποκάλυψε χθες στο Athens Energy Dialogues ο Κωνσταντίνος Παπαλουκάς, ειδικός εμπειρογνώμων και συντονιστής της Επιτροπής, προσθέτοντας ότι το Σχέδιο πρόκειται να τεθεί σε δημόσια διαβούλευση το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Όπως πρόσθεσε ο κ. Παπαλουκάς, στις εργασίες της και για να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερους τομείς, η Επιτροπή προσκάλεσε ένα ευρό φάσμα δημόσιων και ιδιωτικών φορέων να καταθέσουν τις απόψεις τους, όπως το Χρηματιστήριο Ενέργειας, εταιρείες, technology incubators και τη βιομηχανία.
Σύμφωνα με πληροφορίες του energypress, η δημόσια διαβούλευση θα είχε ξεκινήσει νωρίτερα, ωστόσο με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποφασίσθηκε να μετατεθεί για αργότερα. Η εθνική στρατηγική αποτελεί έναν «οδικό χάρτη» για τη δημιουργία της εγχώριας οικονομίας υδρογόνου, ο οποίος βασίζεται σε πάνω από 30 μέτρα πολιτικής.
Δομείται πάνω σε 5 πυλώνες, ξεκινώντας από την παραγωγή και διανομή υδρογόνου και ανανεώσιμων αερίων, τη χρήση υδρογόνου και βιοαερίου, καθώς και η νομοθεσία και το κανονιστικό πλαίσιο. Οι βασικοί αυτοί άξονες ολοκληρώνοται με την έρευνα και την καινοτομία, αλλά και τη διεθνή και γεωπολιτική διάσταση, η οποία καλύπτει τις μελλοντικές εισαγωγές και εξαγωγές του αερίου.
Όπως έχει γίνει γνωστό, το ελληνικό σχέδιο περιλαμβάνει τρεις διακριτές φάσεις. Η πρώτη φάση αφορά την περίοδο 2022-2027, όπου θα υπάρχει αβεβαιότητα και υψηλό κόστος στη χώρα, ενώ θα απουσιάζουν οι ανάλογες υποδομές. Σε αυτό το διάστημα θα χρειαστούν κρατικές ενισχύσεις για να αναπτυχθούν οι υποδομές υδρογόνου.
Η δεύτερη φάση αφορά την περίοδο 2027-2030, όπου θα αρχίσουν να υλοποιούνται πιλοτικά έργα στη χώρα, με τον ρόλο του κράτους να παραμένει κομβικός με έμφαση στα κίνητρα (φορολογικά και ενισχύσεις) αλλά και στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Η τρίτη φάση αφορά στο διάστημα μετά το 2030, όπου θα δούμε τις κρατικές ενισχύσεις και τα κίνητρα να υποχωρούν, γιατί τότε η αγορά του υδρογόνου θα πρέπει να βασίζεται περισσότερο στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Προς κοινοποίηση τα Green HIPo και Η2CAT Tanks
Σύμφωνα με τον κ. Παπαλουκά, η χώρα έχει μπει πολύ δυναμικά στα ευρωπαϊκά Σημαντικά́ Έργα Κοινού́ Ευρωπαϊκού́ Ενδιαφέροντος (IPCEI) στην τεχνολογία του υδρογόνου. Όπως σημείωσε βρισκόμαστε πολύ κοντά στην κοινοποίηση του «πρώτου κύματος» έργων IPCEI, που αφορούν Τεχνολογίες υδρογόνου και στα οποία συγκαταλέγονται δύο ελληνικά πρότζεκτ, τα Green HIPo και Η2CAT Tanks.
Όπως έχει γράψει το energypress, το Green HIPo προέρχεται από την Advent Technologies, ανάπτυξη, σχεδιασμός και η κατασκευή των κυψελών καυσίμου υψηλής θερμοκρασίας, με σκοπό την παραγωγού ηλεκτρισμού και θερμότητας από «πράσινο» υδρογόνο.
Στο «κάδρο» της Advent Technologies είναι η κατασκευή στη Δυτική Μακεδονία μίας βιομηχανικής μονάδας για την παραγωγή των κυψελών καυσίμου, η οποία εκτιμάται ότι θα δημιουργήσει περίπου 1.400 θέσεις εργασίας.
Από την άλλη πλευρά, με το Η2CAT Tanks η B&T Composites (επίσης από τη Δυτική Μακεδονία) στοχεύει στην ανάπτυξη δεξαμενών ινών άνθρακα, για την αποθήκευση υδρογόνου σε χαμηλές έως υψηλές πιέσεις και τη μεταφορά του αερίου. Σκοπός είναι η πρώτη εμπορική ανάπτυξη ανάλογων δεξαμενών, για την αποθήκευση υδρογόνου σε χαμηλές έως υψηλές πιέσεις.
Όπως ανέφερε ο συντονιστής της Επιτροπής, στη συνέχεια θα πάρει τη σκυτάλη το «δεύτερο κύμα» έργων IPCEI, που αφορούν την απανθρακοκοποίηση μέσω υδρογόνου. Και σε αυτήν συγκαταλέγονται ελληνικά πρότζεκτ, όπως το Blue Med (των Motor Oil και ΔΕΣΦΑ) και το H2CEM (της ΤΙΤΑΝ).
Το Blue Med αφορά την παραγωγή «μπλε» υδρογόνου πολύ χαμηλού ανθρακικού αποτυπώματος, αλλά και πλήρως ανανεώσιμου υδρογόνου. Το αέριο προορίζεται για χρήση στη βιομηχανία (διυλιστήρια) και ως πρόσμιξη στα δίκτυα μεταφοράς φυσικού αερίου, αλλά και σαν καύσιμα για επίγειες και ακτοπλοϊκές μεταφορές.
Μέσω του H2CEM, στόχος της ΤΙΤΑΝ είναι η παραγωγή τσιμέντου μέσω «πράσινου» υδρογόνου. Μία προοπτική που θα έδινε στην τσιμεντοβιομηχανία τη δυνατότητα να μειώσει σημαντικά το ανθρακικό της αποτύπωμα.
